Na een rit van ruim 4,5 uur over de SH1 en SH10 kwamen we afgelopen zaterdag rond 18:00 uur aan in Kerikeri. Dit plaatsje met zo’n 4.500 inwoners maakte gelijk een plezierige indruk, zeker toen we ons eerste maal bij een Indiaas restaurant hadden genuttigd.
Zondag was voor ons geen rustdag. Na het ontbijt liepen we via een bushwalk langs heerlijk geurende gele bloemen en werden we vergezeld door duizenden cycaden. De wandeling eindigde bij het oudste houten gebouw (Kemp House) uit 1822 en het oudste stenen gebouw (Stone Store) uit 1833 van Nieuw-Zeeland. Na een korte koffiestop maakten we een wandeling van anderhalf uur langs een rivier naar twee watervallen. Bij de tweede waterval, Rainbowfalls, konden we lekker pootje baaien. De terugwandeling was net zo prachtig als de heenweg. Omdat we niet in ons wandelkloffie bij de valentijnsdiners in ‘echte’ restaurants wilden aansluiten, kwamen we voor ons diner uit bij de Thai, de buurman van de India-er van de avond daarvoor.
Maandag was het vroeg op om de tocht naar Cape Reinga te maken. Dit is het meest noordelijk te bereiken punt van NZ. De heenweg ging via 90-mile.beach. Onze bus was een gewone touringcar met 4-wheel drive. We reden ruim een uur echt over het zandstrand en soms door het water. Om het strand af te komen, moesten we door en langs een hobbeldebobbel waterstroom. Beloning was dat we daarna konden sandboarden. Eerst moet je met een klein surfplankje in de hand door het mulle zand naar boven ploeteren en dan op je buik liggend op de plank naar beneden glijden. En ja … Brigit heeft het zonder omslaan gedaan; Leo heeft het hele strand mee genomen. Het was een leuke ervaring! Via de SH1 reden we vervolgens door naar Cape Reinga, het eindpunt van deze State Highway. Hier maakten we een korte wandeling naar de witte vuurtoren en beklommen we de heilige berg. Maori’s geloven dat de ziel van alle doden hier NZ verlaten. Verder is hier het punt waar de Tasmanzee en Grote Oceaan elkaar ontmoeten. Abel Tasman heeft hier in 1642 een rotspunt genoemd naar Maria van Diemen (vrouw van een Nederlandse Oost-Indische generaal). Leuk om zo ook een stukje Nederlandse geschiedenis hier terug te zien. De terugweg ging over de SH1 en SH10 . We stopten nog bij een kauri art-center. Meeste indruk maakte een wenteltrap die gemaakt is in een dikke kauriboom. Voor 2,5 mln US-dollar kun je deze in je eigen huis laten plaatsen; jammer dat wij in een appartement wonen.. En dan te bedenken dat zo’n 50.000 jaar geleden een groot kauribos door een grote aardbeving geheel onder de grond verdwenen is, maar zo goed is geconserveerd, dat men dit hout nu nog kan gebruiken. De laatste stop was in een bos met hoge en dikke kauribomen en mooie vogelgeluiden. Zo eindigde een mooie dag naar het noordelijkste punt van onze reis.
Dinsdagochtend zijn we naar een chocoladefabriek gelopen, zo’n 3 km buiten het dorp. Brigit kwam hier goed aan haar trekken, ze heeft van alles geproefd en uiteraard wat gekocht. Leo heeft de chocola aan zich voorbij laten gaan. Ieder heeft zo z’n eigen proeverijvoorkeur. Geluncht hebben we in een glutenvrij café. Als je brood met gluten wilt hebben, ben je een uitzondering! ’s Middags zijn we via de bushwalk van zondag naar de Stone Store gelopen. Aan de andere kant van de rivier is een klein openluchtmuseum van een maoridorp (Rewa’s Village). Dit gaf een mooi beeld van hoe de Maori vroeger leefden en woonden. Bijzonder zijn de whare (huizen), kauta (kookshelter), hangi (aardoven) en de whaka (kano/kajak). Daarna op het gemak onder begeleiding van de cycaden terug naar huis gelopen. Ons laatste avondmaal in Kerikeri hebben we genuttigd in restaurant Jeruzalem, buurvrouw van de India en de Thai. Het was heerlijk midden-oosten-eten.
Vanochtend om 7:30 uur hebben we Kerikeri per bus verlaten om via Auckland en Thames om 17:00 uur aan te komen in Whitianga op het schiereiland Coromandel.