De lange terugreis is goed verlopen. Na een tussenstop met heel veel koffie op Kuala Lumpur was op de vlucht van Kuala Lumpur naar Amsterdam Eric, de echtgenoot van Sylvia (collega van Brigit), onze gezagvoerder en vloog ook Sylvia met ons mee terug. Dit maakte de reis wel heel speciaal. Vanochtend om 6 uur werden we op Schiphol verwelkomd door de ouders van Brigit, Elsbeth en Pauline. Wat was dat leuk. We hebben gezellig met elkaar ontbeten. Daarna zijn we met de NS-trein naar het Haagse gegaan en stak Leo om 9 uur de sleutel in het slot van ons mooie appartement.

Wat hebben wij genoten de afgelopen 10 weken en wat zijn we blij dat we onze droom gevolgd hebben. We hebben zoveel moois beleefd, we zijn gezond gebleven, we houden nog steeds van elkaar en we zijn heel veel ervaringen, foto’s en geluidsopnamen rijker.

Wist je dat:
– We op 26 verschillende bedden hebben geslapen?
– De grootste afstand tot thuis 18.791 km is geweest? Dunedin.
– Brigit ook van bier houdt? Gingerbeer.
– Leo de rode Pinot Noir heeft (her)ontdekt?
– De zon op het middaguur in NZ altijd in het noorden staat?
– Smeren met factor 50 echt nodig is?
– Je in Tokyo op de wc je billen kunt laten wassen en een muziekje op kunt zetten?
– En dat in Tokyo alle wc-knopjes zijn gebrailleerd, maar dat Leo deze niet kon lezen?
– De stoplichten in NZ allemaal voorzien zijn van geluid?
– Brigit 32 gb aan foto’s heeft?
– Leo 50 gb aan geluiden heeft?
– We vakantiedagen nodig hebben om al het materiaal te verwerken?
– 50 worden in NZ helemaal niet erg is?
– Eva, Vivian, Elliott en Robin in NZ allemaal een eigen straat hebben?
– We door social media naar ons idee niet veel hebben gemist?
– We 2 potten crunchy pindakaas mee naar huis hebben genomen?
– Leo probleemloos overal glutenvrij kon eten en zelfs keuze had bij gebak?
– Je in NZ standaard gratis tapwater krijgt in café’s en restaurants?
– Brigit in Tokyo met een japanse kaart zelfs het hotel weet te vinden?
– Easy walks nooit vlak zijn?
– De in Napier verstuurde doos nog niet in NL is aangekomen?
– Onze vogelkennis behoorlijk verrijkt is?
– Iedere plaats aan de kust wel een lookout heeft en wij die niet kunnen negeren?
– Leo niet kan wachten om de skydivefilm te bekijken?
– We een auto niet gemist hebben?
– De wandelschoenen van Brigit zo intensief gebruikt zijn dat ze moesten achterblijven?
– Iedere vakantiedag een feestje was?
– Er bij thuiskomst nog 13 kerstkaarten bij de post zaten?
– We het leuk vonden om ons blog te maken?
– We het leuk vonden om zoveel enthousiaste reacties te krijgen?
– We nu even gaan bijslapen?
– Dit ons allerlaatste blogzinnetje is?

Voor het eerst maakten we in NZ een avondspits mee; ook hier kennen ze files. Door de files kwamen we een half uur later (17.30 uur op maandag 22 februari) aan in Auckland. Voor de derde keer installeerden we ons in het Scenic Hotel. Daarna hebben we gegeten in een luxe foodcourt. Eerst zoek je een tafeltje en daarna heb je keuze uit een kleine tien restaurantjes waar je je eten kunt bestellen. Wij kozen voor Indiaas. Daarna nog een wandeling door de haven gemaakt. Er lag een heel groot cruiseschip, goed voor meer dan 2.000 passagiers. Misschien ooit ook iets voor ons? 🙂

Dinsdag zijn we per bus naar een buitenwijk (Mount Wellington) gegaan. Hier hoopte Leo zijn slag te slaan en een Nieuwzeelandse locomotief voor de treinbaan te kopen, maar helaas was er niet iets geschikts. Ter compensatie maar met de trein terug naar het centrum van Auckland om daar op de boot naar Devenport (één van de oudste voorsteden van Auckland) te gaan. We hebben heerlijk geluncht en gewandeld door het in victoriaanse stijl opgebouwde stadje. Uiteraard zijn we ook naar de lookout geweest op 87 meter hoogte. Leuke plek om paddestoelen neer te zetten trouwens. Bij terugkomst in Auckland hebben we nog even geshopt in de Kathmandu (outdoorzaak) en bij Sketchers. Het avondeten was Mexicaans lekker buiten in het centrum van Auckland.

Vandaag (woensdag 24 februari) waren we op tijd opgestaan voor een goede big breakfast op een terrasje. Daarna hebben we onze laatste natuurwandeling in NZ gemaakt. Met de boot voeren we naar het Eiland Waiheke. Dit eiland is ruim anderhalf keer Ameland en is in 40 minuten varen te bereiken. De wandeling was eerst heel zwaar over rotsig terrein langs de kust en schuine paden over het gras. In het heuvelachtige grasland vonden we een mooi plekje voor onze lunch. Het laatste stuk ging door het bos waar we voor de laatste keer luid werden toegetjilpt door de cycaden. Na ruim drie uur lopen waren we terug in de veerhaven.Vervolgens was het de hoogste tijd om aan ons laatste NZ-avondmaal te beginnen en dat hebben we dan maar op hoogte gedaan: in de Skytower, op 190 meter hoogte en 360 graden draaiend. De dag voor kerst hadden we hier ook al geluncht. De ober kende ons nog. Het eten was heerlijk en doordat de zon tijdens het eten onder ging veranderde het uitzicht steeds. De stadslichten werden ontstoken. Nu hebben we voor de laatste keer onze spullen gepakt en zullen we morgen in de loop van de ochtend naar het vliegveld gaan om daar via Kuala Lumpur naar NL te vliegen.

Na een lange, best vermoeiende reis zette de vriendelijke chauffeur ons voor ons motel af. Het waaide heel hard en het leek steeds alsof het zou gaan regenen. Avondmaaltijd daarom maar vlak bij huis, in een gezellige Ierse pub.

Donderdag 18 februari zal de geschiedenis in gaan als de dag met het slechtste weer van onze NZ-reis. Het leek wel herfst met storm en regen, maar het was wel ruim boven de 20 graden. Na het ontbijt hebben we met onze poncho’s de regen getrotseerd voor het doen van onze laatste was in de plaatselijke wasserette. Door de regen naar de supermarkt gelopen en onze eerste magnetronmaaltijd van de NZ-reis en een heerlijke borrel gekocht zodat we de rest van de dag konden chillen in ons grote appartement. Met de schuifdeur open konden we de wind en golven van de zee prima horen.

Vrijdag hebben we onszelf heerlijk laten verwennen in een wellnessresort. Na een massage hebben we de hele dag in diverse warme thermale baden en luie ligstoelen doorgebracht. Een lunch in bruine badjassen hoorde er ook bij. Fijn was ook nog eens dat het weer veel beter was dan voorspeld.

Zaterdag was het weer vroeg dag. Om 9.00 hadden we de locale ferry die ons in 5 minuten naar de overkant van de baai bracht. Daar was een shuttlebus die ons naar het begin van de wandeling naar Cathedral Cove reed. Na 40 minuten klimmen en dalen door het bos kwamen we op een prachtig strand. Doordat het eb was, kon je onder de rotsen doorlopen naar een ander stuk strand, waardoor je als het ware door een grot liep. De golven waren hoog en maakten veel kabaal. De grot schermde dat geluid behoorlijk af. We moesten de 40 minuten uiteraard teruglopen en konden weer genieten van de mooie uitzichten en het kabaal van de cycaden. De shuttlebus bracht ons daarna naar hotwaterbeach. Onder het zand lopen daar twee warmwaterbronnen met een temperatuur van tussen de 60 en 64 graden. De sport is met een schep een gat te graven totdat je het warme water bereikt. Het was er zo druk dat de gaten eigenlijk al gegraven werden, zodat we zonder veel moeite het warme water konden voelen en het deed gewoon zeer aan de voeten. Heel gek voelt het dan als de opkomende zee er een koude golf overheen spoelt. Daarna hebben we een rustiger plekje op het strand gezocht en hebben we een duik in de hoge golven genomen. De zee was zo ruig dat je niet verder kon en mocht dan je middel. We hebben gezien dat er mensen gered moesten worden die te ver waren gegaan. Best heftig. Met shuttle en ferry kwamen we lekker rozig thuis.We zijn weer geweldige natuurervaringen rijker. Net als vrijdag konden we buiten ons avondeten nuttigen.

Na een rustige start van de zondag, zijn we met de ferry de baai weer overgestoken om nog twee wandelingen te maken naar … Je raadt het natuurlijk al, twee look-outs. Maar voordat we overstaken waren we getuige van een forse visvangst, een striped marlin van 156,4 kilo, een vis met een soort ‘zwaardbek’ Leo heeft de vis helemaal kunnen voelen en had zijn stok nodig om de lengte te bepalen, De eerste wandeling was rotsig ruig, de tweede was met vooral trappen en een mooi graspad. De bossen zijn hier ook prachtig en verkoelend, wel fijn als de zon zo hard schijnt. Onze eigen gemaakte boterhammen hebben we zo zittend langs een bospad verorberd. De uitzichten waren weer zeer de moeite waard en als beloning hebben we gezwommen in de baai. Ook was er nog een heel gezellig cafeetje met een jamsessie van verschillende muzikanten. De ferry bracht ons terug waarna we ons hebben getrakteerd op een heerlijke maaltijd in het plaatselijk zeer hoog aangeschreven visrestaurant. Brigit at hier een heerlijke zalm en Leo skate wing. Een skate wing is een soort rog die meer als bijvangst boven water komt. Wel zeer de moeite waard.

Vanochtend (maandag 22 februari) hebben we onze grote rugzakken weer ingepakt voor de laatste busreis van de vakantie. We komen eind van de dag aan in Auckland. Daar blijven we 3 nachten. We gaan daar lekker van het zomerse weer genieten en willen nog niet te veel aan de terugreis denken.

Na een rit van ruim 4,5 uur over de SH1 en SH10 kwamen we afgelopen zaterdag rond 18:00 uur aan in Kerikeri. Dit plaatsje met zo’n 4.500 inwoners maakte gelijk een plezierige indruk, zeker toen we ons eerste maal bij een Indiaas restaurant hadden genuttigd.

Zondag was voor ons geen rustdag. Na het ontbijt liepen we via een bushwalk langs heerlijk geurende gele bloemen en werden we vergezeld door duizenden cycaden. De wandeling eindigde bij het oudste houten gebouw (Kemp House) uit 1822 en het oudste stenen gebouw (Stone Store) uit 1833 van Nieuw-Zeeland. Na een korte koffiestop maakten we een wandeling van anderhalf uur langs een rivier naar twee watervallen. Bij de tweede waterval, Rainbowfalls, konden we lekker pootje baaien. De terugwandeling was net zo prachtig als de heenweg. Omdat we niet in ons wandelkloffie bij de valentijnsdiners in ‘echte’ restaurants wilden aansluiten, kwamen we voor ons diner uit bij de Thai, de buurman van de India-er van de avond daarvoor.

Maandag was het vroeg op om de tocht naar Cape Reinga te maken. Dit is het meest noordelijk te bereiken punt van NZ. De heenweg ging via 90-mile.beach. Onze bus was een gewone touringcar met 4-wheel drive. We reden ruim een uur echt over het zandstrand en soms door het water. Om het strand af te komen, moesten we door en langs een hobbeldebobbel waterstroom. Beloning was dat we daarna konden sandboarden. Eerst moet je met een klein surfplankje in de hand door het mulle zand naar boven ploeteren en dan op je buik liggend op de plank naar beneden glijden. En ja … Brigit heeft het zonder omslaan gedaan; Leo heeft het hele strand mee genomen. Het was een leuke ervaring! Via de SH1 reden we vervolgens door naar Cape Reinga, het eindpunt van deze State Highway. Hier maakten we een korte wandeling naar de witte vuurtoren en beklommen we de heilige berg. Maori’s geloven dat de ziel van alle doden hier NZ verlaten. Verder is hier het punt waar de Tasmanzee en Grote Oceaan elkaar ontmoeten. Abel Tasman heeft hier in 1642 een rotspunt genoemd naar Maria van Diemen (vrouw van een Nederlandse Oost-Indische generaal). Leuk om zo ook een stukje Nederlandse geschiedenis hier terug te zien. De terugweg ging over de SH1 en SH10 . We stopten nog bij een kauri art-center. Meeste indruk maakte een wenteltrap die gemaakt is in een dikke kauriboom. Voor 2,5 mln US-dollar kun je deze in je eigen huis laten plaatsen; jammer dat wij in een appartement wonen.. En dan te bedenken dat zo’n 50.000 jaar geleden een groot kauribos door een grote aardbeving geheel onder de grond verdwenen is, maar zo goed is geconserveerd, dat men dit hout nu nog kan gebruiken. De laatste stop was in een bos met hoge en dikke kauribomen en mooie vogelgeluiden. Zo eindigde een mooie dag naar het noordelijkste punt van onze reis.

Dinsdagochtend zijn we naar een chocoladefabriek gelopen, zo’n 3 km buiten het dorp. Brigit kwam hier goed aan haar trekken, ze heeft van alles geproefd en uiteraard wat gekocht. Leo heeft de chocola aan zich voorbij laten gaan. Ieder heeft zo z’n eigen proeverijvoorkeur. Geluncht hebben we in een glutenvrij café. Als je brood met gluten wilt hebben, ben je een uitzondering! ’s Middags zijn we via de bushwalk van zondag naar de Stone Store gelopen. Aan de andere kant van de rivier is een klein openluchtmuseum van een maoridorp (Rewa’s Village). Dit gaf een mooi beeld van hoe de Maori vroeger leefden en woonden. Bijzonder zijn de whare (huizen), kauta (kookshelter), hangi (aardoven) en de whaka (kano/kajak). Daarna op het gemak onder begeleiding van de cycaden terug naar huis gelopen. Ons laatste avondmaal in Kerikeri hebben we genuttigd in restaurant Jeruzalem, buurvrouw van de India en de Thai. Het was heerlijk midden-oosten-eten.

Vanochtend om 7:30 uur hebben we Kerikeri per bus verlaten om via Auckland en Thames om 17:00 uur aan te komen in Whitianga op het schiereiland Coromandel.